Archiwum publikacji
w serwisie Publikacje edukacyjne
Zaburzenia związane z motoryką dużą
Motoryka duża odnosi się do zręczności ruchowej całego ciała.
Objawy szczególnej niezręczności są następujące:
- opóźnienia w rozwoju ruchowym w okresie niemowlęcym i poniemowlęcym oraz mała aktywność ruchowa;
- ogólna niezręczność ruchowa i mała wyćwiczalność w zakresie dużych ruchów, związana z zakłóceniami napięcia mięśniowego (napięcie nadmierne lub za małe);
- brak koordynacji ruchów przy współdziałaniu różnych grup mięśniowych, dający wrażenie ogólnej niezręczności;
- osiąganie z opóźnieniem, w porównaniu z rówieśnikami, różnych umiejętności ruchowych w czynnościach codziennych, zabawowych i sportowych;
- ogólne spowolnienie ruchowe;
- unikanie zabaw ruchowych;
- zakłócenie koordynacji wzrokowo- ruchowej w zabawach i zadaniach, w których ruch odbywa się pod kontrolą wzroku (rzut piłką, gra w klasy).
Sprawności motoryczne to umiejętności wymagające bardzo precyzyjnej koordynacji (np. posługiwanie się sztućcami, jazda na rowerze, gra w piłkę). Nie kształtują się one w wyniku samego procesu dojrzewania, lecz muszą zostać wyuczone.
Najczęstsze problemy z zakresu motoryki dużej to:
- zaburzenia równowagi;
- niezgrabność w pokonywaniu przeszkód;
- słabe panowanie nad szybkością i siła;
- trudność w integracji wszystkich mięśni, w celu wykonania skoordynowanego działania.
Najważniejsze wskazania w przypadku niezręczności ruchowej:
zachęcanie dzieci do brania udziału w zabawach ruchowych;
umożliwienie uprawiania sportów.
ZALECANE ĆWICZENIA
1) różne rodzaje zabaw rzutnych (piłka, ping- pong, badmington);
2) różne rodzaje zabaw skocznych (gra ze skakanką, gra "w klasy");
3) ćwiczenia na równoważni o wysokości zapewniającej pełne poczucie bezpieczeństwa;
4) zabawy rytmiczne polegające na wyrażaniu ruchem muzyki, zachęcanie do swobodnej ekspresji ruchowej;
5) udział w różnego rodzaju zawodach z partnerami o zbliżonych możliwościach ruchowych, z rozwijaniem właściwej motywacji i zapobieganiem negatywnym ocenom rówieśników;
6) chodzenie po kładce bez pomocy (na płaskiej przestrzeni położyć deskę- kładkę);
7) machanie kijem lub drewnianym kołkiem w celu trafienia nieruchomego przyrządu wiszącego na wysokości ramion;
8) chodzenie na obu rękach z trzymanymi w górze nogami dziecka;
9) przeciąganie liny trzymanej przez drugą osobę przy użyciu niewielkiej siły;
10) wykonywanie skoków "pajaca";
11) przeskakiwanie przez powoli kołyszącą się linę;
12) gra w klasy;
13) przejście po kładce z różnymi przedmiotami w ręku;
14) zabawy i ćwiczenia kształtujące orientację w schemacie ciała( Pokaż proszę, gdzie
masz oczy, gdzie masz uszy a gdzie nos. Gdzie masz ręce, gdzie masz nogi, gdzie na
głowie rośnie włos- mówimy coraz szybciej, dziecko wskazuje odpowiednio oczy,
uszy...)
Specyfika metod i technik oddziaływania terapeutycznego na dziecko polega na tym, że wiele z nich ma charakter zabawy, co wzmacnia motywację dzieci do udziału w zajęciach.
Bibliografia:
1. M.Bogdanowicz, Psychologia kliniczna dziecka w wieku przedszkolnym, WsiP, W-wa, 1985r.
2. T. Danielewicz, A.Koźmińska, J.Magnuska, Pomoce terapeutyczne dla dzieci nerwicowych i dyslektycznych, PTHP, W-wa, 1974r.
3. G.Demelowa, Minimum logopedyczne dla nauczycieli przedszkola, WsiP, W-wa, 1979r.
4. T.Gąsowska, Z.Stepowska, Praca wyrównawcza z dziećmi mającymi trudności w czytaniu i pisaniu, WsiP, W-wa, 1978r.
5. E.Schopler, M.Lansing, L.Waters, Ćwiczenia edukacyjne dla dzieci autystycznych, SPOA, Gdańsk, 1983r.
mgr Genowefa Grzeszczuk
Logopeda dyplomowany
Szkoła Podstawowa nr 8 w Oławie
